Walter Becker - TWEE DAMES 1952 gesigneerd.

Walter BECKER, 1893 ETEN - 1984 TUTZING

Krijtlithografie, expressieve voorstelling van twee dames.

70 x 50 cm op geschept papier. Gesigneerd en gedateerd 52 in potlood.

Gedeelte van de afbeelding wat donkerder dan de randen (was waarschijnlijk ingelijst).

Het blad licht golvend.


Walter Becker, 1 augustus 1893 in Essen - 24 oktober 1984 in Tutzing aan de Starnberger See, was een Duitse schilder en graficus.

Becker werd geboren in Essen. Zijn vader Eduard Becker was een smid, zijn vrouw Johanna, geboren Eickmeyer, had een kruidenierswinkel. In Essen bezocht hij het Humboldt Gymnasium en studeerde af met de 'eenjarige' graad. Zijn vader stierf in 1908 en zijn moeder maakte zich zorgen over een zeker levensonderhoud, dus koos ze voor het beroep van onderwijzeres voor haar zoon Walter. De toenmalige tekenleraar Beckers probeerde tevergeefs de moeder over te halen de zoon naar de kunstnijverheidsschool te sturen. Van 1910 tot 1913 werkte Becker overdag in warenhuizen en volgde hij 's avonds cursussen commerciële kunst en later tekenen en houtsnijden aan de School voor Toegepaste Kunsten in Essen. Gedurende deze tijd won hij twee wedstrijden en ontving hij een studiebeurs.

In 1914 werd bij hem tekenen van tuberculose vastgesteld. Hij bracht de winter van 1914-1915 herstellende door in het Zwarte Woud en werd in 1915 opgeroepen voor militaire dienst. Hij werd korte tijd ingezet voor de beveiliging als "armless trooper" op het treinstation Alter Durlach. Vanwege zijn slechte gezondheid werd hij in 1915 ontslagen uit de militaire dienst en begon hij zich aan de kunst te wijden.

Van 1915 tot 1918 studeerde hij aan de groothertogelijke kunstacademie van Baden in Karlsruhe bij Walter Conz. Gedurende deze tijd ontmoette hij ook de beeldhouwer Karl Albiker, evenals Vladimir von Zabotin en Rudolf Schlichter. Becker verdiende zijn brood met keramisch werk voor de Majolika Manufaktur Karlsruhe, maar ook met commercieel grafisch werk voor particulieren. Gedurende deze tijd ontwierpen Becker, Albiker en anderen, uit enthousiasme voor de toneelstukken van Franz Graf von Pocci, complete decors, achtergronden en figuren waarmee ze vervolgens Pocci's toneelstukken opvoerden.

Vanaf 1919 verschenen talloze boeken met illustraties van Walter Becker.

In 1918 kwam hij via Wladimir von Zabotin en Rudolf Schlichter in contact met Wilhelm Fraenger. In augustus 1918 organiseerde Fraenger Beckers eerste grafische tentoonstelling in de Kunstverein Heidelberg.Van 1919 tot 1920 was Becker lid van de Rih-groep in Karlsruhe. Er was een levendige uitwisseling tussen Fraenger en de Rih-groep, zodat de laatste ook lezingen gaf over tentoonstellingen in galerie Moos in Karlsruhe.

Van 1922 tot 1923 studeerde Becker aan de kunstacademie van Dresden, waar hij een masterstudent was in de beeldhouwklas van Karl Albiker. Gedurende deze tijd werden voornamelijk grafische en slechts enkele schilderkunstige werken gemaakt.

In 1923 ontmoette Becker Yvonne von König, geboren Tardif, tijdens een verblijf in een sanatorium in Oberstdorf. Yvonne von König was de geadopteerde dochter van Leo von König. Zijn eerste vrouw, de schilderes Mathilde Tardif, bracht haar dochter Yvonne in het huwelijk. In november 1923 trouwde Walter Becker met Yvonne von König. Van eind 1923 tot begin 1924 woonde het echtpaar in Berlijn. In het voorjaar van 1924 verhuisden ze naar Zuid-Frankrijk en keerden pas in 1936 terug naar Duitsland. In Cassis verwierf het echtpaar een afgelegen boerderij als onderdak. Becker kwam in contact met tal van persoonlijkheden zoals André Derain, Jules Pascin en Georges Braque. Vooral met de dichter en journalist Marcel Sauvage ontwikkelde zich een vriendschap. In 1929 portretteerde Becker Sauvage en won met dit portret in 1931 de eerste kunstprijs van de stad Hannover.

Gedurende deze tijd bleef Becker werken als illustrator. In 1927 werden 50 pentekeningen gemaakt voor Dostojevski's aantekeningen uit het keldergat (Piper Verlag, München). In 1931 werd "The Book of the Riviera" (Piper Verlag, München) gepubliceerd door Erika en Klaus Mann met illustraties van Henri Matisse, Rudolf Großmann, Martin Piper en Walter Becker.

Uit deze creatieve fase van Becker's in Zuid-Frankrijk zijn slechts enkele schilderijen bekend.

In 1936 keerden Walter en Yvonne Becker terug naar Duitsland omdat "als gevolg van Duitse deviezencontroles de vorige optie om de inkomsten van hun Berlijnse eigendom naar Frankrijk over te dragen niet langer beschikbaar was." drie maanden voordat hij naar Bühl in Baden verhuisde. In 1938 verhuisde het echtpaar naar Tutzing. Er ontstond een intieme band met de cellist Ludwig Hoelscher, die in de directe omgeving woonde, en zijn vrouw Marion.

In 1937 werden in het kader van de Degenerate Art-campagne 19 werken van Becker in beslag genomen. Het is mogelijk dat Becker, op advies van zijn schoonvader Leo von König, zich in deze jaren toelegde op onschuldige landschapsmotieven en portretcomposities. In 1941 ontving Becker een hoogleraarschap aan de kunstacademie van Karlsruhe. "Maar voordat hij zijn functie aanvaardde, schrijft Becker, werd zijn studio door de SS uit Berlijn afgesloten en werd hij 'onder geheime bedreigingen gedwongen zich terug te trekken uit het contract'." Reichsleiter Baldur von Schirach organiseerde tentoonstelling Young Art in the German Reich in Wenen.

In 1951 werd Becker aangesteld als leraar aan de kunstacademie van Karlsruhe en werkte daar tot 1958. In 1952 werd hij benoemd tot hoogleraar. In de jaren vijftig maakte hij meer abstracte werken. In 1958, het jaar waarin hij de Academie van Karlsruhe verliet, verhuisde hij naar Tutzing nadat zijn vrouw Yvonne in 1957 plotseling stierf. De kennismaking en vriendschap met het echtpaar Hoelscher, en vooral met Marion Hoelscher, werd vanaf dat moment erg belangrijk voor Becker. "[Het was] een constante, gevoelige aanmoediging om te werken, die Marion Hoelscher ontdekte in het besef dat Walter Becker zonder schilderen in een depressie zou wegzinken." Becker versierde de muren met fresco's. Tot 1964-65 was Becker elk jaar op Elba.
Sinds de jaren zestig is er een progressieve verslechtering van het gezichtsvermogen opgetreden, die bijna tot blindheid heeft geleid. Becker gaf het schilderen voorlopig op.
In 1974 verhuisde het bedrijf naar een bejaardentehuis in Diessen.
Vanaf 1976 begon Becker weer te schilderen. In de laatste jaren van zijn leven en werk ontstond een abstract laat werk.
Walter Becker behoort kunsthistorisch tot de verloren generatie en tot het expressief realisme.
Becker stierf in Tutzing op 24 oktober 1984. TEKST WIKIPEDIA